Κι ομως υπαρχει ΕΛΠΙΔΑ...

Ειχα καιρο να γραψω μεσα στη ρευστοτητα του πολιτικου σκηνικου...
Ομως πιστευω οτι με το αρθρο που φιλοξενω παρακατω, χαραζει στον οριζοντα μια ελπιδα για ολους, γιατι ανακαλυπτουμε οτι υπαρχουν συνετες φωνες ακομη και στους χωρους που μας εμαθαν να τους περιφρονουμε ...

Ανοικτή επιστολή προς τους Αναρχικούς

Δημοσιεύθηκε από Διαγόρας ο Μήλιος στο 2008-12-07
Με αφορμή τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου χθες το βράδυ στα Εξάρχεια.
Όταν ήμουν 16 χρονών ήμουν κι εγώ ένας από εσάς. Δεν μπορούσα να πιώ τον καφέ μου στη συνοικία όπου έμενα, έπρεπε οπωσδήποτε να κατέβω στα Εξάρχεια. Και όπου άκουγες φασαρία, έβρισκες κι εμένα μέσα. Εκείνη η φάση της ζωής μου κράτησε γύρω στον ενάμιση χρόνο, και ευτυχώς που δεν συνέχισε γιατί με τον ρυθμό που συνέβαιναν τα πράγματα τότε, μετά από λίγο αναπόφευκτα θα «καιγόμουν». Ήταν το 1985, και οποιοσδήποτε παλιός θα σας πει πως η χρονιά εκείνη ήταν μιά από τις πιό «ένδοξες» του «χώρου». Ήμουν σε πάμπολλες διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και επεισόδια, μικρά και μεγάλα. Ήμουν στη φημισμένη πολυήμερη κατάληψη του Χημείου τον Μάϊο, δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές στις οποίες επανεξελέγη το ΠΑΣΟΚ. Ήμουν σε ειρηνική διαδήλωση στην Πλάκα στις 21 Ιουνίου, η οποία χτυπήθηκε από τους μπάτσους και έφαγα τόσο ξύλο που έχασα τις αισθήσεις μου. Ήμουν στην πολυήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου που ακολούθησε τη δολοφονία του 16χρονου Μιχάλη Καλτέζα το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς.
Έχω βρεθεί σε πορεία μπροστά από το κοινοβούλιο να φωνάζω «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή!». Έχω σταθεί πίσω από φλεγόμενα οδοφράγματα. Έχω εισπνεύσει δακρυγόνο. Έχω μαστουρώσει από την αδρεναλίνη. Έχω χτυπηθεί από πέτρα και το έχω πάρει χαμπάρι δεκαπέντε λεπτά αργότερα, όταν είδα τα αίματα. Έχω δει τέσσερεις-πέντε μπάτσους να δέρνουν συντρόφισα στα 30 μέτρα ανήμπορος να κάνω κάτι. Έχω ρίξει πέτρες και μολότωφ σε μπάτσους και φασίστες με το απόλυτο μίσος, με ειλικρινή και ανεξέλεγκτη πρόθεση να σκοτώσω. Ποιός; εγώ, 16 χρονών. Ευτυχώς που δεν κατάφερα ποτέ τίποτα, κι ευτυχώς επίσης που δεν κατάφεραν τα ίδια εις βάρος μου όλοι όσοι έτρεφαν αμοιβαία συναισθήματα απέναντί μου, κι έτσι είμαι εδώ σήμερα για να τα γράφω αυτά.
Πρόκειται για έναν ουτοπικό μικρόκοσμο με άγραφους μεν αλλά σαφώς προκαθορισμένους κανόνες του παιχνιδιού: «εμείς δεν θα κάνουμε τίποτα το εξωφρενικό πέρα από τη συνοικιακή επαναστασούλα μας με τα συνθήματα και τα πυροτεχνήματά μας, κι εσείς δεν θα χρησιμοποιήσετε τα όπλα σας». Είναι γελοίο, αλλά τα όσα διαδραματίζονται στα Εξάρχεια γίνονται υπό την καθημερινή ανοχή της αστυνομίας. Για το κάθε ένα ανδραγάθημά τους οι Αναρχικοί των Εξαρχείων ουσιαστικά βασίζονται σε αυτή την ανοχή, και εκμεταλλεύονται τη γενικότερη απροθυμία της αστυνομίας να βγάλει τα όπλα και να πυροβολήσει στο ψαχνό. Ώπα ρε παιδιά, σπουδαία επανάσταση είναι αυτή, που το καθεστώς θεωρεί τους επαναστάτες τόσο ανάξιους λόγου και γελοίους ώστε να βάζει την αστυνομία να τους δέρνει αντί να τους πυροβολεί! Και βέβαια αναπόφευκτο είναι, κάθε τόσο και λιγάκι οι κανόνες του παιχνιδιού να παραβιάζονται, και κάποιος ατυχής να καταλήγει στα θυμαράκια στο άνθος της νιότης του. «Εκλογές και κόμματα, με φρου-φρου κι αρώματα, διαδηλώσεις, πτώματα, μ’ανοιγμένα στόματα», που λέει ο Πανούσης. Του μπάτσου δε, σε κάθε περίπτωση ανεξαιρέτως, του κάνουν ένα «ντα» στο χεράκι, και η ζωή συνεχίζεται σα να μη συνέβη τίποτε.
Παιδιά μου, κοιτάξτε να δείτε: ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ότι ίσως να σας φαίνεται όταν βρίσκεστε στην αποπνικτική σκιά των πολυκατοικιών των Εξαρχείων. Πάρα πολύ μεγαλύτερος. Απίστευτα μεγαλύτερος. Επίσης ο κόσμος έχει πολλές κακοτοπιές, αλλά έχει και πολλές ομορφιές. Και σας διαβεβαιώνω ότι οι ομορφιές είναι πολύ περισσότερες απ’όσες ίσως να νομίζετε όταν βλέπετε τα πράγματα από το ύψος του οδοστρώματος της Εμμανουήλ Μπενάκη. Δεκαέξι χρονών είναι υπερβολικά μικρή ηλικία για να έχει ήδη κάνει κάποιος επιλογές που θα έχουν σοβαρότατες συνέπειες στην υπόλοιπη ζωή του, ειδικά επιλογές που θα του κοστίσουν την ίδια του τη ζωή. Αν δεν με πιστεύετε, σκεφτείτε: θυμόσαστε την κοσμοθεώρηση που είχατε πριν από τρία χρόνια; θυμόσαστε πόση σοφία σας διέκρινε πριν από τρία χρόνια; ε, σκεφτείτε που έχετε φτάσει τώρα και φανταστείτε πόσο πιό προχωρημένες θα είναι οι απόψεις σας σε τρία χρόνια στο μέλλον.
Αφήστε την ψευτο-επανάσταση των Εξαρχείων και συνεχίστε με τη ζωή σας, με τη σχολική αλλά κυριότερα με την εξωσχολική μόρφωσή σας, και με επιλογές που έχουν περισσότερες πιθανότητες να σας βγουν σε καλό μακροπρόθεσμα. Προσπαθήστε να κάνετε ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό, έστω και άφραγκοι, να πάρετε μιά γεύση του πόσο μεγάλος είναι ο κόσμος και πόσο μη-αντιπροσωπευτικό δείγμα του πλανήτη είναι το τρίγωνο ανάμεσα στις οδούς Στουρνάρη, Σπύρου Τρικούπη και Θεμιστοκλέους. Δεν σας λέω να απορρίψετε τα πιστεύω σας και τα ιδανικά σας, απλά σας προτείνω να μην καταναλίσκεστε με τους μπάτσους, με την καταστολή, με την αδικία που σας πνίγει και γενικά με έναν απειροελάχιστο μικρόκοσμο που σας φαντάζει μεγάλος επειδή συμβαίνει να έχετε μεγάλα ιδανικά. Ναι, είναι άδικος ο κόσμος, το ξέρουμε, αλλά μην πνίγεστε σε μιά κουταλιά νερό.
Ενδεχομένως να μπορούμε να κάνουμε κάτι για την αδικία του κόσμου, ενδεχομένως και όχι, αλλά ένα είναι το σίγουρο: ό,τι και να γίνει, αυτό σίγουρα δεν θα προέλθει από ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει κάτι, πόσο μάλλον από παιδιά που δεν έχουν τελειώσει ακόμα το σχολείο. Όταν θα είστε είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα χρονών θα έχετε μία πολύ καλύτερη αντίληψη περί της φύσης του κόσμου γύρω σας, καθώς και περί του τι μπορείτε να κάνετε για να τον καλυτερέψετε. Θα έχετε επίσης στη διάθεσή σας και πολύ πιό αποτελεσματικά μέσα, ιδιαίτερα αν έχετε φροντίσει τη μόρφωσή σας και την επαγγελματική σας σταδιοδρομία και δεν έχετε πετάξει τη ζωή σας στον υπόνομο επειδή από μικροί δεν μπορούσατε να χωνέψετε πόσο άδικος είναι ο κόσμος.
Copyright © 2008 Διαγόρας ο Μήλιος